zNotesu

Czarnymi chmurami oni są. Brodzą nieustannie w zimnym deszczu czynów swych, w kałużach słów niewypowiedzianych toną. Za nic mają jutro, na dziś nie zważają. Pozorną wolnością wywołują ciemne sztormy samotności, stąpają po wertepach samotnych. Nie cieszą się wcale, powiernika nie mają, nie wierzą... Marzeń nie śnią, jeno straty. Posiadaną nocość.

Ciepły park. Ptaszyn ćwierkot. Promienie spozierają na ludzi przez dziurawe korony silnych drzew, a lekki powiew muska skroń. I ławka czerwona wśród innych - znacząca. Jedna i ta sama mimo spraw różnych i emocji. W radości i goryczy. 

Już słońce zachodzi, zarośla słabną i zrywa się wiatr. Usiądź obok mnie nim z zaniedbania obudzi się wicher, nim porwie na strzępy ostatki już koloru. Nim Ławka wyblaknie jak pozostałe.

Pospiesz się tylko, bo Ławkę deszcz obojętny zaleje miast złocistych promieni bliskości.

Szyjka butelki

Nalewanego wina wydaje dźwięki.

Nie będzie pocałunków

A cały kielich przyjaznej bliskości.

Z przyjaznej miłości.

W czas spokoju, zbierania myśli i słów niewypowiedzianych w całość. Całość integralną z nadnaturalnym, nierzeczywistym i nieosiągalnym Bytem otulającym ludzki padół i Wszechświatem...  Jedność. Pewien rodzaj symbiozy? Czy pasożytnictwa odłam?

Pisać wiersze, sypać banialuki,

Widzieć gwiazdy,

Wodzić wzrokiem za strumieniem bystrym,

Oddać część sił i czasu

By połoniny móc podziwiać beztroskim pojrzeniem,

Dać życiu siebie I z życia tego korzystać,

Zadużyć się w tańcu i melodii piosenki miłej

Zanim zegar północ wybije

Trzeba

By życie życiem było.

Nie zaś wegetacją.